Cukrzyca może dopaść każdego. To jedna z najczęściej współcześnie występujących chorób. Ty także masz „słodki problem”? Głowa do góry – z tą chorobą można sobie poradzić.
Cukrzyca jest chorobą metaboliczną, czyli związaną z przemianą materii. Występuje w dwóch odmianach, insulinozależnej (czyli typu 1) oraz insulinoniezależnej (czyli typu 2). Na typ 1 zapada się zazwyczaj w dzieciństwie. Trzustka w ogóle przestaje pracować i trzeba sobie codziennie robić zastrzyki z insuliny. Ta odmiana jest cięższa, ale znacznie rzadsza. Chorobą cywilizacyjną została okrzyknięta cukrzyca typu 2, czyli nie wymagająca zastrzyków z insuliny i rozwijająca się w wieku dorosłym.
Cukrzyca – co to za choroba?
U zdrowego człowieka po posiłku wrasta poziom cukru. Wtedy do akcji wkracza trzustka: produkuje hormon, zwany insuliną. Zadaniem tego hormonu jest przetransportowanie cukru z krwi do komórek, gdzie będzie albo od razu spożytkowany jako źródło energii, albo zachomikowany na później (zazwyczaj jako magazyn pracują komórki tłuszczowe, choć część cukru jest też przechowywana w wątrobie).
W organizmie cukrzyka zachodzą pewne zmiany, powodujące, że choć po posiłku rośnie poziom cukru, nie działają mechanizmy, które powinny go obniżyć. Jest to spowodowane albo za niskim poziomem insuliny (kiedy jest za mało tego hormonu, cukier nie może trafić do komórek i krąży we krwi), albo mniejszą wrażliwością komórek organizmu na insulinę. W tym drugim przypadku, choć insuliny jest dość, komórki na nią nie reagują – znacznie wolniej i w mniejszej ilości przyjmują cukier, więc dłużej i w większych ilościach pozostaje on w krwiobiegu.
Cukrzyca – kto jest zagrożony i może zachorować? Czy jest dziedziczna?
Na cukrzycę typu 2 zachorować może każdy, zwłaszcza, jeśli w rodzinie występowały już przypadki cukrzycy. Jeśli oboje rodzice ciepią na cukrzycę typu 2, ryzyko rozwoju choroby u ciebie wynosi aż 70 proc. Ryzyko rozwoju cukrzycy jest większe także u osób, które mają nadwagę lub są otyłe, prowadzą siedzący tryb życia i mało się ruszają, mają wysoki cholesterol, trójglicerydy lub ciśnienie oraz hołdują diecie, bogatej w węglowodany (zwłaszcza cukier i białą mąkę). Groźny jest zwłaszcza tłuszcz na brzuchu! Powoduje, że organizm staje się niewrażliwy na insulinę. Zaburzenia hormonalne, takie jak np. syndrom policystycznych jajników także sprzyja rozwojowi cukrzycy. Uwaga: kobiety, które urodziły dziecko ważące ponad 5 kilo też są zagrożone cukrzycą lub już na nią cierpią.
Cukrzyca – jak się objawia?
Problem z tą choroba polega na tym, że właściwie nie daje żadnych objawów. Można całymi latami mieć za wysoki poziom cukru i nie czuć tego, nic o tym nie wiedzieć. Organizm daje znaki, ale są one dyskretne i obejmują zwiększone pragnienie i częstsze oddawanie moczu, zmęczenie, gorsze gojenie się wszelkich ranek, suchą i swędząca skórę; u panów zaburzenia erekcji, u pań nawracające drożdżyce pochwy. Często dopiero przypadkowe badanie poziomu cukru ujawnia, jak bardzo jest on wysoki.
Cukrzyca – jak leczyć? Jak obniżyć cukier?
Podstawą leczenia cukrzycy są dieta i ruch. Dieta polega na jedzeniu takich pokarmów, po których poziom cukru we krwi nie rośnie za bardzo. Ruch to praca mięśni – a mięśnie najlepiej spalają cukier, bo są dosłownie nim napędzane. Czasem konieczne jest przyjmowanie leków. Różne leki działają na różne sposoby: jedne zwiększają produkcję insuliny, inne uwrażliwiają tkanki na jej działanie, jeszcze inne zmniejszają przyswajanie cukru albo zwiększają jego wydalanie z moczem. Jednak lekarz zaleci ci lekarstwa dopiero wtedy, kiedy zmiana diety i trybu życia nie wystarczy. Niektóre cierpiące na cukrzycę typu 2 osoby muszą brać insulinę – ale większość radzi sobie za pomocą diety, albo diety i tabletek.
Cukrzyca – co wolno jeść, a czego nie?
Dieta w cukrzycy oparta jest na pokarmach o niskim indeksie glikemicznym (IG). Indeks glikemiczny to wartość, mówiąca o tym, jak bardzo po spożyciu danego pokarmu wzrośnie poziom cukru we krwi. Im jest niższy, tym lepiej. Dość szczegółowy informator (w postaci tabel) o wartości IG dla poszczególnych pokarmów znajdziesz tutaj: INDEKS GLIKEMICZNY POKARMÓW. Generalnie: dieta powinna się opierać o niemączne warzywa, niesłodkie owoce, produkty pełnoziarniste, chude białko (np. drób i odtłuszczony nabiał), zdrowe tłuszcze (orzechy, nasiona, oleje roślinne, morskie ryby). Unikać należy wszystkiego, co słodkie lub jest z białej mąki. Komponując posiłki należy się kierować wysokością IG poszczególnych pokarmów.
Cukrzyca – czy wolno jeść słodycze?
Nie są wskazane, ale też nie trzeba ich sobie już do końca życia odmawiać. Słodycze można jeść od czasu do czasu, np. raz w tygodniu. Po zjedzeniu słodyczy warto pójść na energiczny spacer, popływać albo pojeździć na rowerze – żeby mięśnie spaliły dodatkową dawkę cukru. Warto też sięgać po słodycze o niższym IG – dla przykładu, żelki mają IG 78, mleczna czekolada 49, batonik Mars 65, a czekolada gorzka 22.
Cukrzyca – jak leczyć naturalnie?
Jest wiele sposobów na obniżanie poziomu cukru we krwi i naturalne leczenie cukrzycy. Cukier we krwi skutecznie obniża morwa biała – można ją pić w formie ziołowej herbatki albo zażywać w postaci pigułek. Cukier obniża też nasienie kozieradki, ocet jabłkowy, nasiona chia, kakao, czosnek, cynamon, imbir i kurkuma – warto dodawać je do potraw lub napojów. Niższy poziom cukru można osiągnąć jedząc dużo błonnika i pijąc odpowiednie ilości wody (przynajmniej 8 szklanek dziennie).
Bardzo skuteczną naturalną metodą leczenia cukrzycy jest technika Bowena. W ramach tej terapii została opracowana specjalna procedura, która aktywizuje trzustkę do pracy, normalizuje i poprawia warunki jej działania. Dzięki technice Bowena można także poprawić wrażliwość tkanek na insulinę. Spadek poziomu cukru następuje już po pierwszym zabiegu! Terapii Bowena najlepiej jest się poddać przynajmniej kilka razy, najlepiej w 7 – 10 dniowych odstępach. W tej technice jest też pewna specjalna procedura, która służy aktywizacji trzustki i którą należy robić codziennie. Jej wykonanie zajmuje dosłownie minutę, można więc pomiędzy innymi zajęciami wpaść do gabinetu na tę mini-terapię. Warto, zwłaszcza jeśli cukrzyca jest naszym rodzinnym problemem – bo wtedy jest większe ryzyko, że sama dieta nie wystarczy, by się uporać z chorobą. Wspaniałą stroną techniki Bowena jest fakt, że jest całkowicie bezpieczna: nie powoduje tzw. niedocukrzeń. Niektóre metody leczenia (zwłaszcza związane z zażywaniem insuliny) tak skutecznie obniżają poziom cukru we krwi, że spada poniżej bezpiecznego poziomu (pewna ilość cukru jest niezbędna, by organizm funkcjonował). Technika Bowena pomaga znormalizować poziom cukru – czyli sprawić, że będzie go mniej – bez ryzyka hipoglikemii.
Dlaczego cukrzyca jest niebezpieczna?
Utrzymujący się wysoki poziom cukru we krwi może powodować w organizmie prawdziwe spustoszenia. Skutkiem nieleczonej cukrzycy jest np. uszkodzenie nerwów. Z tego powodu chory na cukrzycę ma gorszy słuch i psuje mu się wzrok. Może też wzrok całkowicie stracić – przypadki ślepoty wśród cukrzyków nie należą do rzadkości. Cukrzyca uszkadza też naczynia krwionośne, co może owocować zawałem lub udarem mózgu. Powoduje też szybki rozwój miażdżycy, co grozi nie tylko zdrowiu serca, ale może powodować demencję. Kiedy cukier jest wysoki, lepiej rozwijają się bakterie i grzyby, więc wszelkie infekcje goją się długo. Czasem nie chcą się goić wcale, co jest przyczyną tzw. stopy cukrzycowej – ze względu na niegojące się zmiany stopę trzeba czasem nawet amputować. Im wyższy jest poziom cukru i im dłużej z nim się żyje, tym większe jest ryzyko rozwoju tych wszystkich powikłań.
